Şu an Elif Şafak'ın Aşk'ını ve Üstün Dökmen'in Empati'sini paralel okuyorum. Bu tarzı seviyorum, bir elimde psikoloji ya da kişisel gelişim, diğerinde roman..İşte altını çizdiklerim:
"... Tartışmaların ertelenmesi durumuna pasif çatışma diyoruz."
"İnsanları değiştirmeye hakkımız olduğunu düşündüğümüzde, onlarla çatışma ihtimalimiz artar."
"Değiştiremediğimiz şeyler karşısında ise kendimizi engellenmiş hissedip öfkeye kapılmaktayız."
"Herkes dünyayı değiştirmeye çalışıyor, fakat hiç kimse kendisini değiştirmek istemiyor."
"Bir gün pişman olacağımız düzeyde fedakarlıklarda bulunmazsak, olası çatışma nedenlerimizden birisini ortadan kaldırmış oluruz."
Satir aralarindan sectigin tum cumleler yo gosterici ama bir tanesi beni gercekten dusundurdu:
YanıtlaSil"Bir gün pişman olacağımız düzeyde fedakarlıklarda bulunmazsak, olası çatışma nedenlerimizden birisini ortadan kaldırmış oluruz."
Niye dersen; fedakarlik demeye basladigimiz anda yaptiklarimiza karsidan beklentiler icinde yaptigimiz sozde iyilikler geliyor aklima. onlar da karsiliksiz kalmaya mahkumlar bana kalirsa. cunku buyuk beklentiler buyuk karsiliklar ister, karsilik olarak yapildiginda da zaten samimiyetini yitirmistir. (bana gore)
Gerçekten çok güzel bir kitap. Üstün Dökmen her zamanki gibi çok gündelik fakat anlamlarını farkedemediğimiz davranışlara dikkat çekiyor. Herkesin yararlanabileceği bir kitap.
YanıtlaSil