Bu kitabı dayımı yitirdikten kısa süre okuduğumdan mıdır nedir, etkisi katlandı. Öykü sevmem genelde, kısa gelir öyküler, kaptırıp gidemiyorum diye… Ama Göçüp Gidenler Koleksiyoncusu bu fikrimi yıktı. Böyle nasıl anlatsam, az az mezeler yersin ama öyle lezzetlidir de damağına ödül gibi gelir. Öyküleri tam da öyle…
Yaşam ve ölümle ilgili nefis öyküler (biraz da yazarının yaşantısını takip ettiğimden ruhuma işledi. Şu cümlenin altını çizmişim “Sevgi, sevdiğin ölünce azalmıyordu.”
Şunun da :”… ölmeyeyim diyor, ölürsem başka bir kızı kaçırır sonra. İnsan iyiyse hep iyi kalıyor. Kendi yerine gelebilecek kızlara kıyamıyor Fehime.”
“Her şey insana yazılıyor diye düşündü ama bazen ulaşmıyor. Bilmediğimiz nedenlerle dolaşıp duruyor hayatın içinde. Bazen yanından geçiyor insan yazgısının, bazen elinden tutuyor ama bunun kaderi olduğunu anlamıyor. Sonra bir gün hiç hesapta yokken, hiç beklemezken, başka alemlerdeki seyrini tamamlıyor senin olan şey, çıkıp geliyor ve seni buluyor…. Ömer’in saati gibi”
Tadı damağımda kaldı, ellerine sağlık Sermin Yaşar’ın…
