Oturmuş insanlığın vicdan muhasebesini yapmış Sabahattin Ali… İnsanın suçu üzerinden atmak için bulduğu bahanelerden, hep suçlayacak birilerini bulmasından dem vurmuş. Zaten hayranım Sabahattin Ali’nin insan tahlillerine… Bedri’nin aşk ve suçluluk arasında gidip gelmesi, Ömer’in en çok arzuladığına kavuştuktan sonra, kaçıp gitmeye meyletmesi, ah o Macide’nin cesareti ve kocasına yazdığı mektup… O mektupta nasıl ince ince işlemiş duyguları yazar… Üstelik Macidenin dilinden, yüreğinden… Bir kadının baktığı pencereden…
Ne varsa eskilerde mi var ne…
İşte kitabın sonlarına doğru her şeyi özetleyen bölüm:
İçimizde şeytan yok… İçimizde aciz var… Tembellik var… İradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey: hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var… Hiçbir şey üzerinde düşünmeye, kullanmaya lüzum görmeyerek nihayet zamanla kaybettiğimiz biçare irademizle hayatta dümensiz bir sandal gibi dört tarafa savruluyor ve devrildiğimiz zaman kabahati meçhul kuvvetlerde, insan iradesinin üstündeki tesirlerde arıyoruz.
Ve çizdiğim diğer yerler:
"Kitaplarda okuduğun depresyon kelimesine bir cankurtaran simidi gibi sarılırsın. Çünkü nedense hepimizde maddi olsun, manevi olsun, bütün dertlerimize bir isim takmak merakı vardır. bunu yapamazsak, büsbütün çılgına döneri..."
"Günün birinde ya çıldıracağız, ya dünyaya hakim olacağız."
"Hayat böyle iki adım ilerisi bile görülmeyen sisli ve yalpalı bir denizdi."
"Günler orağın biçtiği saplar gibi üst üste yığılıp kalıyorlardı."
"İnsanların en zayıf tarafları, sormadan araştırmadan düşünmeden kafalarını patlatmadan inanmak hususundaki hayret verici temayülleridir. Dünyadaki yalancı peygamberleri yetiştirmek ve beslemek için en iyi gübre, işte bu bilmeden inanmak için çırpınan kalabalıktır."
"Zannediyorlar ki, bir erkeğe karşı hiddet, hatta nefret duymaya başlayan bir kadın, hemen başka erkekler bulup boyunlarına sarılmak ister. Acaba bütün erkekler bizi bu kadar aptal mı zannederler?"
